لوبیا چیتی خشک واقعاً یک “محصول جدید جهانی” است که 7000 سال پیش در دو بخش مختلف از قاره های آمریکای شمالی و جنوبی سرچشمه گرفته است.
جدایی واضح دو مرکز اهلی‌سازی، یعنی Mesoamerica (جنوب مکزیک و گواتمالا) و مناطقی در امتداد رشته کوه آند (عمدتاً پرو و کلمبیا)، منجر به دانه‌های کوچک دانه‌های لوبیا چیتی خشک مزوآمریکایی و استخرهای ژنی دانه‌دار بزرگ آند شد.
لوبیاهای مزوآمریکایی در طی هزاره های لوبیا چیتی خوراک بعدی به سمت شمال گسترش یافتند و به ایالات متحده، کانادا و جزایر کارائیب کنونی رسیدند.
در حالی که آندها در سراسر آمریکای جنوبی به سواحل شرقی مهاجرت کردند.
در ایالات متحده، لوبیا چیتی گلستان را می توان تا سال 1300 پس از میلاد ردیابی کرد.
به ویژه در شمال شرقی جایی که آنها نقش مهمی در شیوه های کشاورزی “سه خواهر” سرخپوستان بومی آمریکا داشتند.
به عنوان خواهر وسط ذرت و کدو،لوبیا چیتی اردبیل نیتروژن را در خاک تثبیت کرد و به دو خواهرش کود داد.
ذرت بستری برای رشد لوبیاهای چیتی فراهم کرد در حالی که کدو سبز به عنوان یک محصول پوششی از رطوبت، تبخیر و فشار علف های هرز جلوگیری می کرد.
این سه خواهر در ترکیب اکثر مواد مغذی روزانه مورد نیاز برای یک رژیم غذایی متعادل را تامین کردند.
تا قرن 15 تا 16 میلادی بود که لوبیا چیتی خشک از اقیانوس اطلس عبور کرد.
کاشفان اسپانیایی و پرتغالی ابتدا لوبیاهای خشک را به ترتیب به اروپا و آفریقا منتقل کردند، جایی که لوبیاها سپس به سرعت در سایر نقاط جهان پخش شدند.
لوبیا چیتی خشک از آن زمان به کلاس‌های مختلف بازار تبدیل شده و در اکثر نقاط جهان رشد/مصرف می‌شود.
در حال حاضر، برزیل با رشد متوسط 3.2 میلیون تن متریک تن (mmt) اولین تولید کننده است و پس از آن هند، میانمار و چین به ترتیب با 3.0 میلی متر تن، 1.7 میلی متر تن و 1.2 میلی تن در سال رشد می کنند.
ایالات متحده و مکزیک بین جایگاه های پنجم و ششم در نوسان هستند و 1.0 میلی متر تن لوبیا چیتی خشک در سال تولید می کنند
- منابع:
- تبلیغات:
